Jól

Þau lýsa fegurst
er lækkar sól
í blámaheiði
mín bernskujól.

Er hneig að jólum
mitt hjarta brann.
Í dásemd nýrri
hver dagur rann.

En ugg á stundum
mig yfir brá.
Og von á mörgu
ég vissi þá.

Því jólasveinar
úr jöklageim
trítluðu um fjöllin
og tíndust heim.

Ég aldrei sjálfur
þau undur leit:
Hann Kertasníki
og kveldsins sveit.

Ég man, sá lýður
í myrkri ólst.
Og jólakötturinn
jafnan fólst.

Það lækkaði stöðugt
á lofti sól.
Þau brostu í nálægð
mín bernskujól.

Og sífellt styttist
við sérhvern dag.
Og húsið fylltist
af helgibrag.

Hann leið um hugann
sá ljúfi blær.
Og laust var sofið.
Þau liðu nær.

Hve allt var dýrðlegt
við annan brag
á Þorláksmessu
þann þráða dag.

Um bekki var strokið
og brík og hólf.
Og hirslur þvegnar
og húsagólf.

Og allt hið gamla
var endurfætt.
Og ilmur í göngum
frá eldhúsgætt.

Ég reikaði um bæinn
er rökkur fól.
Ég man þá hrifning:
Á morgun jól!

Ó, blessuð jólin
hver bið mér sveið.
Í klæðunum nýju
ég kveldsins beið.

Þar skyggði aldrei
hvert skot var ljóst.
Ég fylltist gleði
er fólkið bjóst.

Að sjöttu stundu
um síðir dró.
Kveldið var heilagt
er klukkan sló.

Þá hljóðaði fólkið.
Ég heyrði og fann,
að ljóssins englar
þá liðu í rann.