Haustkvöld

Eg horfi upp í heiðblámans veldi
og hugurinn víða mig ber
á haustdagsins komandi kveldi
kyrrlát hér náttúran er.
Þá lognhúmið læðist um geiminn
og leikur við ströndina mar
þá hyggur minn hugur dreyminn
að hjartfólgnu myndunum þar.

Þó margt hafi gengið á móti
eg mun ekki æðrast af því.
Og þó að eg bátinn minn brjóti
eg byggi hann aftur á ný.
Svo set eg fram sædrekann fráa
og sigli lífs örlögum mót.
Eg held út á hafdjúpið bláa
og hræðist ei öldunnar rót.