Ljóðabréf

Jónas frændi er flestum betri
fjörugur jafnt á sumri og vetri.
Gleði og hlátur hafði í frammi
ég hitti ´ann suður í Fornahvammi

Í bílnum átti ´ann eina tösku
í hana sótti drengur flösku.
Í húsinu hvein af hláturbraki
því hún var full af koníaki.

Á undan mat og eftir drakk ég
aldrei við því hendi stakk ég.
Kneyfði seinna, hvergi í leyni
koníak hjá Hæðarsteini.

Enn var sopið æði stórum
- Ekkert viss´ eg hvert við fórum. -
Er Hrútafjörðinn hillti að baki
hreyft var enn við koníaki.

Numið var ei neitt af skeiði
við Norðurbraut, hjá Jóa á Heiði.
Hrjáður var ´ann af hósta og taki
en hafðist upp á koníaki.

Austur um Þing þó ykist svalinn
um Ásana og Langadalinn
vættir storms þó vængjum blaki
vermdi hann oss á koníaki.

Enn var látið áram hvína.
Árna var eg búinn að týna.
Er fyrir mér ég fór að þreifa
ég fann hann inni í bíl hjá Leifa!

Að Marbæli ég kært hann kvaddi
á koníaki enn hann gladdi
okkur; og máske ei þið trúið
að ekki var það nærri búið.

Blessun hver á bragna er hrynur
berist þér, kæri frændi og vinur
Aldrei víl né víf þér þjaki.
Þú vermir allt á koníaki. 1953