Veiðimaðurinn

Þar Missisippi megindjúp fram brunar
í myrkum skógi og vekur straumanið
þar aftangeisli´ í aldingulli funar
og undarlegan hefja fuglar klið
þar sem að úlfar þjóta um skógargeima
og þreyttur hjörtur veiðimanninn flýr
þar voðaleg með varúð áfram sveima
í vígahug hin skæðu panþerdýr.

Þar sat um kvöld er sólin undurblíða
í sigurdýrð að ægi hníga vann
og hvössum augum horfði á strauminn stríða
er stöðugt gegnum bjarkasali rann
með höndum tengdum halur veiðilúinn
og hafði byssu lagt á græna storð
rammlega vaxinn, röggvarfeldi búinn
við raust hann kvað og mælti þessi orð:

Hver er svo einn og hjálparlaus í heimi?
- hugur minn þannig ósjálfrátt að spyr. -
Hver er svo langt í lífsins öfugstreymi
liðinn frá öllu sem hann unni fyr? -
Horfin er æska og æskuvina fjöldi
og unglingssálar munardraumalíf.
Líf mitt ég yfir lít á þessu kvöld
og langt í geimi minninganna svíf.

Fæddur er ég á Frakka mæru vengi
foreldrar mínir göfgir bjuggu þar
í bernsku las ég blóm á Signárengi
í blíðum hug og glaður jafnan var.
Leiksystur mínar leiddi ég við síðu
og ljúfum bræðrum ungur dvaldi hjá
Sýndu mér allir sanna ást og blíðu
sýndist mér heimur fagur vera þá.

Man ég þig, París, minnar æsku vagga
þinn margtöfrandi yndislega glaum
er sífellt reynir sorgir manns að þagga
og svæfa allt í munarværum draum.
Man ég er gullinn gígjustrengur dundi
og gómsætt vín á mærri freyddi skál
vonglaður ég hjá vinum mínum undi
og vissi´ ei neitt um heimsins svik og tál.

Ó, man ég líka meyjaraugað svarta
og munarvakið bros á heitri vör;
litfagra hönd og lokkasafnið bjarta
í læðing ástar sem að bindur fjör.
Þá dreymdi mig um dýrð og himinsælu
en dulin eigi þekkti nornaráð.
Ég lifði sæll sem lilja´ í morgunkælu
er laugar hana silfurdaggar gráð.

Nú eru fölvar fagrar æskurósir
og fallið laufið grænt af visnum kvist´
hrímgaðir ellihélu lokkar ljósir
horfinna daga frægð er týnd og misst.
Er yfir svífur ævi hörmum skyggða
einungis lítur hugasjónin snör
eiðbrigði, vinslit, ástarrof og tryggða
einfeldni tælda og margs kyns heimskupör.

Nei, ég vil ekki raunir mínar rekja
né ræða margt um liðna ævitíð
í sollnu brjósti svipi liðna vekja
svikulum heimi til að rista níð.
Frá minna bernskubragða sjónarsviði
ég burtu hélt um lönd og kaldan sjó.
Um langa stund ég leitað hef að friði
og loksins fundið hann í þessum skóg.

Hér vil ég una hinstu lífs um stundir
og hvílast eftir runnið æviskeið.
Í bjarkaskjóli blöðum visnum undir
ég blunda sætt og laus við alla neyð.
Náttgalinn ansar andlátsstunum mínum
og aftangolan feykir þeim með sér
en heimurinn með heimskupörum sínum
hann hlær þá dátt og veit ei grand af mér.

Og þá er sól að sævardjúpi líður
og síðsta geisla slær á þennan lund
þá fram minn svífur svipur angurblíður
og situr hér um þögla næturstund
og brosir móti blíðum stjörnuljóma
sem brosti´ eg fyrr um mærrar æsku tíð
og hverfur svo á beði lágra blóma
er bjarmi morguns roðar fjallahlíð.