Faðir minn (Dáinn 1888)

Það vantaði fátt, að þú fylgdir þeim stóru
en forn og slitin þín klæðin vóru.

Já, oft til að vinna þér vegsemd og happ
þig vantaði fátt – kannski þveng eða hnapp!

Og brygðist þér vegur og völd hjá þeim smáu
þá villti það stóra, menn þekktu´ ei né sáu.

Þú varst eins og meistara-málverkin góðu,
sem menn höfðu geymt og sem byrgð eru móðu.

Þú varst eitt af trjánum á vindkaldri jörðu
með viðkvæmu laufin og stofnana hörðu.

Hið innra var máttugt og auðugt og hlýtt
hið ytra var hrufótt og stórt og grýtt.

Svo gerir heimskan og heimurinn sitt:
hugsar með augunum: Hvernig er það litt?

Þú reiðst með mér faðir um Rangárvöll
. . .

En samt var þinn fornvinur sagan um Njál
því samgróin var þinni hugsandi sál
þín ættjörð og öll hennar fræði;
og frá því þú barn með börnum stóðst
þú barðist með Gunnari´ og logana tróðst
með Skarphéðni´ í kappanna kvæði.

. . .
7.