Húnvetningurinn

Hann veit og sér að voldugt hérað
var og er hans skjól.
Með sögu sterka, sanna og merka
og sæmdarfögur ból.

Hann á þar rætur, fasta fætur
fjarri táli meins.
Og geymir tryggðarbönd til byggðar
bæjar hvers og eins.

Með húnvetnsk fræði og hugljúf kvæði
hann sér unir best.
Í anda sæll er, einskis þræll er
elskar frelsið mest.

Og Þórdís spáði römm í ráði
rík á Felli bjó.
Harðlynd þótti – ýmsa ótti
af þeim sökum sló.

Djúpt hún leiddi sál og seiddi
sveipuð dularrún.
Gekk á fjallið – fræðaspjallið
flutti á efstu brún.

Og Hallfreðs saga dáð mun draga
úr djúpi hugans enn.
Þar skáldið vekur tryggð og tekur
tökum alla menn.

Þá birtir hljótt um – hitnar fljótt um
Húnvetningsins sál.
Hann finnur aflið – ævitaflið
örva hugans mál.

Um opna vegi á láði og legi
hann leitar fræða til.
Hið dulda sér hann – dreginn er hann
djúpt í tímans hyl.

Og þræði falda í útsæ alda
upp hann grefur þá.
Um vegi langa leitar fanga
leysir skjóðu frá.

Sú heita kynngi í Húnaþingi
haldist alla tíð
að kunna að standa í sterkum anda
í stormi og vetrarhríð.

Það má ei verða í flugi ferða
á fjörsins breyttu slóð
að fyrir heimsku falli í gleymsku
fyrri tíma þjóð.