Að Reykjum

Um hásumartíð gerist hólminn fríður
við Hrútafjörð er þá sælleg jörðin.
Eyjar og nes, hlíðar, engjar, flesjur
allt er í blóma og laust við dróma.
Þá stefnum við hingað sem áratugum yngri
undum við fræði og margskyns gæði
að heiðra minningu manns og inna
maklega þökk, en þó laus við klökkva.

Glæst á hólið hver góður skóli
gróðurreitur því má hann heita.
Hér var unnið af hjartans grunni
hlegið og masað í dagsins asa.
Hér var dansað – og dýrðlegt fannst það
drengjum öllum og meyjum snjöllum.
Eins og leikur var líf á Reykjum
lengi geymir það hugur dreyminn.

Kom ég á staðinn, þar stóð á hlaði
styrkur maður og hress og glaður
með hárið svarta og svipinn bjarta
sannlega greindi hann engu leyndi.
Velkominn bauð hann mig viskusnauðan.
Víst var ég feiminn en aldrei gleymi
fyrstu kynnum, svo fast í sinni
mér finnst þau lýsa´ yfir sund og ísa.

Geymist minning í glöðu sinni
um góða daga – allt verður saga.
Ævin líður sem straumur stríður
en stakar myndir í huga bindast.
Vökumanninn við munum sanna.
Málsins snilld í hæsta gildi.
Ennþá hljómar í eyrum rómur
utan úr skóla og ræðustóli.

Vel hann fræddi og viljann glæddi.
Varnaðarorðum hann mæla þorði
um lausung og prjálið, er lokkar sálir,
sem lægir andann og skapar vanda.
Um ölæði og reyk mælti´ hann alls ósmeykur
– óvini skæða sem kveðja og hræða.
Hann hvatti lýð til að lifa og stríða
í lífsins þjónustu – heillum gróinn.

Kennarans pund verður stórt á stundum
stækkar heiminn hjá þeim sem geyma
barning þjóðar og brot af óði.
Bjartar myndir í hugum sindra
frá liðnum stundum, þá lauk upp undrum
ljúfur fræðari í stuttri ræðu.
Af sögufróðleik og fögrum ljóðum
við fengum nóg til að vaxa – og gróa.

Á dansæfingum var dátt á þingi
dýrðlegir hljómar og meyjablómi.
Ástarkossarnr ennþá blossa
er í flýti til baka lítum.
Eftir þvingum kom upplyftingin
og sem kveikja varð margra leikja.
Skólastjórinn sér skemmti stórum
hann skeiðaði þangað með mey í fangi.

Í fimmtán vetur á fræðasetri
naut fjöldi svanna og æskumanna
leiðsagnar hans, sem var laus við vansa
þess ljúfa manns, er við hnýtum kransinn.
– Sjá myndin rís, hún skal manni lýsa.
Hans minning geymist, þótt árin streymi.
Og Guðmund muna vel meyjar og gumar
og minnast með þökk, þó að húmi og rökkvi.