Jónas Hallgrímsson

Þú sem áður foldar fljóð
fögrum ljóðum gladdir
og til hreysti hraustum óð
hugi drengja kvaddir

hefur nú fljóða og hölda sál
hryggt úr öllum máta;
þeir sem íslenskt mæla mál
munu þig allir gráta.

Úr fjörugu máli fegri sprett
fékk ei neinn af sveinum;
hjá þér bæði lipurt og létt
lá það á kostum hreinum.

Þú gast látið lækjarnið
í ljóðum þínum heyra
sjávarrót og svanaklið
sanda bárur keyra.

Gast í brag við björgin foss
bráðum látið sinnast
og hendingarnar heitum koss
hverja við aðra minnast.

Náttúrunnar numdir mál
numdir tungur fjalla
svo að gastu stein og stál
í stuðla látið falla.

Íslands varstu óskabarn
úr þess faðmi tekinn
og út á lífsins eyðihjarn
örlagasvipum rekinn.

Langt frá þinni feðrafold
fóstru þinna ljóða
ertu nú lagður lágt í mold
listaskáldið góða.