Eiðurinn

Mansöngur til Guðrúnar
Segja ekki ennþá augun þín
að við þráum bæði
litla vísnavinan mín
vor og bernskukvæði.

Mér finnst aldrei myrkvist lund
meðan æskuþráin
getur svona stund og stund
stokkið út í bláinn.

Bæði vilja vita af því
er vor og ástir kalla.
Við erum sjálfsögð saman í
sumarleikina alla.

Þó er alltaf yndið mest
okkar tveggja gaman.
Vorið það, sem verður best
við eigum bæði saman.

Brekkan þín með blómin öll
bæinn litla fríða
fuglasöng og sólskinsvöll –
svona á allt að bíða.

Hingað stundum heim til þín
hafa legið sporin
þegar léttu ljóðin mín
leika sér á vorin.
Til feðranna
Í leyni
Ragnheiður

Hún átti svo fáa frjálsa stund
og föðurhönd æði stranga . . .

Hún blíðkaði hinn kalda biskupsstað
með barnsglöðu hlýju lyndi . . .

Og hjalað var margt um breiða byggð
um biskupsins auð og veldi . . .

Þá sigraði margan sveininn það
sem sögurnar höfðu að færa . . .

Hún Ragnheiður fyllir átján ár
er yndi í föðurranni
og fögur var hönd og fótur smár
og fegri var enginn svanni
sem unnt hefur ungum manni . . .

Og deginum sæla sígur að
það sagði það allur lýður
er göfugur skari að Skálholtsstað
í skrautlegum flokki ríður
og fremstur er sveinn svo fríður.
Og hver mun ei óska af hjarta þá
að hann væri sveinninn prúði
sem faðirinn göfgi og lánið ljá
að leiða þá fögru brúði.
. . .