Náunginn á vikutúr - á Bauk um miðnætti

Ó, mikið skelfing er skemmtilegt hér
skúmandi bjórinn við hlið mína er
á koníaksstaupinu held ég í hönd
hreinu og tæru og fullu´ upp í rönd.

Já, lífið á Bauk það er ljómandi flott
það líf, það er indælt og blessað og gott.
Við glóandi veiganna glitrandi skraut
gleymi ég heimi og sorgum og þraut.

Ef græt eg á Bauk, því eg græt yfir þá
að glasinu botninn eg fundið hef á
og til þess að bæta úr bölinu því
eg blindfylli koníaksstaupið á ný.

Já, svona gengur það dag eftir dag
Eg drekk og eg raula mitt uppáhaldslag
er svartnættið kemur og sólin ei skín
eg sef fram á borðið – og dreymi um vín.

Er bindindishetjurnar benda mig á
og bindindisræðurnar streyma þeim frá
eg hlæ bara að þeim af huga og sál
í hreinasta rommi eg drekk þeirra skál.

Af föðurlandsást aðeins fer eg á Bauk(stingur út dramminn)
af föðurlandsást eg úr staupinu lauk
því um leið og eg hressi og lífga minn koll
landssjóðnum borga eg ölfangatoll.

Og heimurinn kannski þó kalli mig svín
eg kæri mig ekkert, en sötra mitt vín
þó segi´ hann eg slæpist, eg veit að ég vinn
sem verkmaður trúr fyrir landssjóðinn minn.

Eg heiminn í þoku og hillingum sé
fyrir honum eg aldrei skal beygja mín kné
því hann er ei annað en hræsni og tál
heill sé þér Bakkus! Eg drekk þína skál. 1886