Ljóðabréf til Sigvalda Jóhannessonar í Enniskoti

Baksneiddu er braghenduna best að prófa.
Æft ég lítið hana hefi
en hún er góð í ljóðabréfi.

Ég fyrir síðast þakka þér og þínum hesti.
Á ég nú, þó annað bresti
endurminninganna nesti.

Veðrið hvorki vont né gott þann var um daginn
það er nú ekki á allra vegi
alltaf sól á hverjum degi.

Var ég hræddur við ég myndi velta af baki.
Ég hafði ekki árum saman
átt við svona reiðargaman.

Við fórum ekki að flana neitt í feikna spretti.
Ellin hún er okkar taumur
æskan bara liðinn draumur.

Þá reyndum við að rekja gamlar ruddar slóðir.
Manstu upp að Miðhópsseli
með var líka vasapeli.

Og ekki gekk það amalega austur Hrygginn.
Ég eins og forðum fór að reyna
að finna mína viskusteina.

Þarna ungur oft ég lagði æskusporin.
Þá löbbuðu þarna litli fætur
löfðu út úr skónum bætur.

Er kúalautar – króknum sleppir – kemur bali.
Þar reið ég eins og reyndur smali
rétt fyrir sunnan Grafardali.

Stutt fyrir sunnan Stórahól við stansa náðum
um Kóngsdóttur og Kapladali
komið var þá okkar tali.

Ég virðist orðinn voða slappur við að muna.
Eitthvað þó mig er að gruna
að þú nefndir Drottninguna.

Eftir það við áfram héldum upp að seli
þar sem fjöldi af fornum rústum
fela sig í grónum þústum.

Við grónar rústir gamlar sögur geyma rætur
þar sem löngu fúnir fætur
forðum eltu bóndadætur.

Ríki sitt og raunasögu rústin grætur
meðan vorsins vökunætur
vefja sig um hennar fætur.

Við ferðabúnir fleygðum taumi fínt á makka
stigum okkur hægt í hnakka
héðan var nú mál að flakka.

Um lands var gróður lengi rætt á leið til baka
hvort yfir honum ætti að vaka
og ærnar strax af lífi að taka.

En ekki fannst þér allur gróður alveg dáinn
úr grjóti sástu grænu stráin
gægjast út í víðan bláinn.

Eitt er vont, þótt ekki sé ég um það fróður
af að mannsins andans gróður
er að verða skítafóður.

Ég held við ættum heimskunni að hampa meira
allir vilja hana heyra
hún á víða móðureyra.

Ef ævina ég aftur lifði öðru sinni
ég syndir margar ætti inni
sem ekki voru með í hinni.

Frá efninu ég er að verða eitthvað snúinn.
Andi minn er ansi lúinn
enda sagan nærri búin.

Óbrotinn ég aftur komst að Enniskoti
kvaddi þig með handartaki
og hafði góða ferð að baki.

Þaðan fór ég fljótt til baka fram í dalinn.
Af því ég er alltaf heppinn
ekki bilar gamli jeppinn.

Ekki komstu okkar til í allan vetur
þú ættir að láta ef þú getur
einhvern tíma viðra betur.

Eitt er sem ég ennþá vildi aðeins nefna
að við förum aftur saman
aðra ferð, það væri gaman.

Þó ellin gjöri eymdarskapnum okkur báða
ekki má hún alveg ráða
eins og Drottinn fyrir báða.

Fyrirgefðu frá mér þetta fjandans þvaður.
Ég er að verða vitlaus maður
en vertu alltaf margblessaður.