Nú hnígur sólin

Nú hnígur sólin og sumrinu hallar
þess söngur hljóðnar og deyr.
Drifhvítir svanir suður til heiða
svífa nú aldrei meir.

Ég man er ungan mig vorsólin vakti
og vermdi hár mitt og kinn.
Þá brostu við mér bernskunnar dísir
og buðu mér trúnað sinn.

Þá söng hver tunga um ást og unað
og æskunnar glaða vor.
Mér fannst, það væri leikur að lifa.
Hve létt voru þá mín spor.

En sóldögum fylgja svartar nætur
og sumrinu ávallt haust
og æskunnar bjartsýni áranna reynsla
upprætir, vægðarlaust.

Ég veit það í kvöld, að vorsins lilja
visnar nú senn og deyr.
Drifhvítir svanir suður til heiða
svífa nú aldrei meir.