Erfiljóð eftir Skáld-Rósu

Önd þín fagnar hjá föður ljósa
frí við öll tár og harmakvein
Íslands skáldkonan æðsta, Rósa! –
Þó enginn reisi þér bautastein
verður þín minning björt og blíð
blómgast um aldir stefin fríð.
II
Fölnaði´ á hausti fagurt blóm.
Frelsarans blíða líknarhöndin
sem skilur allan skapadóm
skjótt hennar leysti kvalaböndin
af því hún treysti á annað líf
og eymdin hana tók að beygja.
Hún ræddi´ ei samt um raunakíf
með rósum vildi fá að deyja.

Dauðans engill á dapra rós
að Drottins boði þá nam anda:
Frá jörðu burt hún leið sem ljós
og lifir nú sæl í flokki anda. –
Þó Mammons þrællinn hér í heim
hamingju þína aldrei fyndi
skrýdd varstu dýrðarskrúða þeim
sem skáldinu veitti líf og yndi.

Málsnilldin hefir mæra sú
meðfædd í þínu brjósti legið.
Hörpu gulllega hreyfðir þú
sem hafðir af engum manni þegið.
Söngdísin hana sjálf þér gaf
Síðan strengina tókstu´ að hræra
svo að út yfir Íslands haf
öldurnar fluttu hljóminn skæra.

Meðan að grær hin rauða rós
og röðull hlúir frjóvgum dölum
þín kvæði verða leidd í ljós
og lifa nú uppi í guða sölum.
Ég mæli svo, en ei um of. –
Athugi þetta vinir ljóða. –
Þú áttir skilið skærra lof
skáldkonan Íslands menntafróða.