Kristallshrím

Við göngum tvö um gulnaða haustsins jörð
Í grasi tindrar döggin frá vori því
er enn um himin ljómuðu léttfleyg ský
ins ljósa morguns handan við bláan fjörð.

Við finnum bert, að afturkvæmt aldrei meir
við eigum á slóðir draumanna, þú og ég.
Í fylgd með nóttu höldum við hvort sinn veg
og húmið signir þá von, er í fang þess deyr.

Og kyrrðin ber að eyrum, sem orðlaust rím
er ymja fjarlæg klukkunnar þungu högg
en myrkur haustsins mynnist við kvöldsins dögg
– að morgni hvílir hún stirnuð í kristallshrím.