Æskuminning

Man ég er lá ég
í lautu grænni
lítt vaxinn
en lundglaður.
Hugði ég þá
heim fullan
unun slíkri
er augað leit.

Sá ég í suðri
sólu bjarta
gulli fegri
geisla senda
Ísafold
alskrýddri
glitblóma
guðvefsskikkju.

Lífsins herra
lofgjörð tjáði
síkát lóa
er söng á þúfu.
En í heiðlofti
hörpu slógu
sviffráir svanir
þeim söng ég unni.

Vakti vorhug
í virða barmi
munhýrt bros
á meyja vörum.
Lífsgleði
lán og yndi
sá ég hvarvetna
sorgum fjarri.

Gullin mín
voru gimburskeljar
kuðungar, horn
og kindarleggir.
Fögur var hjörðin
og forustusauður
reiðhestar prýddir
regnbogalitum.

Byggði ég hús
með helluþökum
búr og eldhús
með bjartar stofur.
Telgdi ég bekki
borð og stóla.
Búslóðin fannst mér
fyrirmynd.

Byggði ég skip
með rá og reiða
legufærum
og léttum árum.
Áhöfnin var
úr ýsubeinum
einbeittir karlar
æðrulausir.

Síðar ég sá
syrta í lofti
sölna blóm
og söngfugl hnípa.
Æskufegurð
og yndi hverfa.
En svíða sár
sollnum barmi.

Bærinn er hruninn
búslóðin glötuð
hjörðin tvístruð
og hulin sporin.
Fleyið er brotið
farmurinn týndur.
Minningin ein
í muna geymist.

Far vel, bernska
með blómaangan
litauðgar myndir
og lífsgleði.
Með léttan hlátur
sem lóukliðinn
sakleysis tár
og sólskin í auga.

Farið vel
fullorðinsár
með starf og stríð
við stormgnýinn.
Þökk fyrir allt
sem til þroska leiddi
fylling vona
og vonbrigði.

Velkomin, Elli
með banaboðin
og bleikur dauði
með árdagsroðann.
Heilsa ég eilífð
himinglaður
sem væri sól
að vetrarlokum.

Þá mun aftur
æskan glaða
endurskína
í æðra veldi.
Sigurglaðir
söngvar óma
og dýrðarljóð
drottni kveðin.