Heim að Hólum

Gott er að koma heim til Hóla
Hóladýrð að sjá
forna kirkju, frægan skóla
flest, er gleðja má.
Frægðin hvílir enn þá yfir
öldnum Hólastól
enn hinn forni andi lifir
eftir höfuðból.

Staðarhús um víða völlu
vegleg, standa hér
bæði þessa byggð og skóla
bera á örmum sér.
Fornu Hóla fyrr á tíðum
frægðar heyrði óm
allt frá þessum háu hlíðum
héðan suður í Róm.

Kirkjan harmar, mætust móðir
mest Jón Arason.
Biskups niðjar bíða hljóðir
brjóst þó fyllist von
enn hún geti glaðst og megi
gróa hennar sár
fyrst hún lifði frá þeim degi
400 ár.

Skálholt sýnist hafa hlotið
harðan skapadóm
fær ei neinnar frægðar notið
féll í eyði og tóm.
Þjóðin farar þangað letur
þótt hún teljist brýn.
Fyrir þetta fræga setur
fólkið blygðast sín.

Ólán hvílir yfir þústum
á þeim fræga stað.
Verður Skálholt reist úr rústum?
Ríkið getur það
njóti það hins næma anda
norðan yfir Kjöl
þó að kælan þar að vanda
þyki nokkuð svöl.

Biskup komi heim til Hóla
helst sem allra fyrst.
Alltaf Hólar eiga skóla
eflist bú og list.
Hér á þessu hefðarsetri
hirðist þekkist raust.
Sitji hann hér á sumri og vetri
svo og vor og haust.

Biskups gnæfir minnismerki
móti hlíðum tveim.
Bráðum turninn bjarti, sterki
bendir öllum heim
inn í Hóla helgidóminn
Hjalta fjallasal.
Fjöllin bera enduróminn
út um þennan dal.