Kvennaárið 1975

Ef kjark og visku karlmann brast
og kvíðinn mæddi sinni
af angist var að örmagnast
að ekkert lagast kynni
hann skildi loks að vænlegt var
til vífs að leita ráða.
Við öllum spurnum átti hún svar
og eggjaði til dáða.

Það var ekki alltaf virðulegt
að vera íslensk kona.
Þær höfðu ekki annað þekkt
en una smáu og vona.
Þó var það kannski ein og ein
sem á sér lét ei troða
til flónskuverka furðu sein
og fór sér ekki að voða.

Mér gramist hefur æði oft
er aldin las eg fræði
hve hrösun vífs þeir héldu á loft
og hældust um í næði.
Hve hróðugur sá halur var
er henti fyrstur steini
á orðin ljótu aldrei spar
er ollu tíðum meini.

Þið hefðuð átt að muna, menn
að mæður, systur, dætur
þið áttuð fyrr og eigið enn
og ykkar fyrstu rætur.
Þið lærðið mál við móðurhné
og milda bænaróðinn
en konan dró sig hljóð í hlé
er hafði hún afhent sjóðinn.