Kveðja til Lauga 1967

Eg helga ljóð mitt lækjanið
og lágum fjallahring
því þar var allt svo yndislegt
með álfabyggð í kring.
Svo kynnigmögnuð kyrrðin var
að hvíslaði gras og lyng.

Er svefninn ljúft mig sótti heim
mér sagna birtist fjöld.
Og einnig það sem óskráð var
sín ítök hafði og völd.
Það mælti jafnt um morgunstund
og mánafögur kvöld.

Og ljúfir dagar liður fljótt
og lagt var enn af stað.
Með farangurinn haldið heim
og hálfútskrifað blað.
En penninn brast og blekið þraut
og bráðum kvöldar að.