Hörpusálmur

Úr órafjarlægð villuvegu langa
fer vorsins heilladís með sól á vanga
og fangið fullt af nýjum náðargjöfum
til nyrsta lands í höfum
lands söngs og sagna.
– Ó gróðurdísin góða
hér geng ég einn og ljóða
og feginn þér fagna.

Kom vorsins dís með bjartar brúðarhendur
legg blessun þína yfir dali og strendur
og flyt þú lofgjörð þína vel og lengi
ó, leystu bóndans engi
undan ægihjarni.
Ó, hjartans góða Harpa
gef huggun hverju barni
og vorperlu varpa.

Og græddu, Harpa, gráa sinuhaga.
Lát gerast mikil undur næstu daga
og rætast vorsins ástarævintýri –
gef ungum stelk í mýri
fyrsta tækifæri – –
(Eg yndi öllum stundum
úti á fífusundum
ef vaðfugl eg væri.)

Og láttu, Harpa, hnattasundin blána
og helltu þeirra djásnum niðrí ána
svo aftur verði urriði og bleikja
ör til sumarleikja
og gnýflúða göngul.
Ó, gefðu gullna bröndu
góðum dreng á öngul
– þá bestu úr Blöndu.

Og sunnanvindar, sumarbjöllum hringið
og setjið nýja strengi á gamla lyngið.
En strjúkið blítt um holt og fífuflóa,
um ferginstjarnir, móa
reyrmjúka, raka
svo verði að ástaróði
hver einstök staka
í lóunnar ljóði – –