Mansöngur

Þú ert ströndin sem ein beiðst eftir mér
skrýdd óskasteinum og rafi
og bjóst mér hvítustu hvílu, er
kom ég flýjandi af hafi.

Eg er bylgjan, sem hvergi finnur frið
en fékk af þér ljúfust kynni
og fellur með eilífum angurnið
upp að ströndinni sinni.

Þar öðlast hún jarðneska sælu um sinn
hin síkvika farandbára.
– Var hún flótti minn ráðinn í faðminn þinn
fyrir þúsundum ára?