Sjálfsævisaga kúadillunnar

Ein dag var ég dilla
svo dúnmjúk á þúfu.
Mjög lystfeng og lífsglöð
þar lá ég á grúfu
og flugurnar flugu
í fang mér svo glaðar
og undir mér ormur
í allsnægtum baðar.

Og dag eftir dag
var hér dynjandi kæti
og flugunum fannst ég
hreint fyrirtaks æti.
Þá gisti sól geiminn
með gullhlað um enni
og kringlótta kjamma
– ég keimlík var henni.

Ég lifði og lék mér
sá leikur fékk enda.
Þá hæst glymja hlátrar
er hættan að lenda.
Í endaðan ágúst
mig ófrjálsri hendi
tók kerling sem kom hér
sú kerling mér brenndi.

Og flugurnar fuku
sem fis út í geiminn
í mórauða moldu
skreið maðkurinn gleyminn
en þúfan mín þekka
í þelanum sefur.
Hún kringlóttan kalblett
á kollinum hefur.

Ég er bara aska
sem út verður borin.
Mér neyðin er naumast
við neglurnar skorin.
Mig langar að lifa
og liggja á grúfu
en skáld þú mátt skrifa
um skít upp á þúfu.