Við áramót

Meðan ársins síðsta sól
signir blómin kalin
sest ég á minn sjónarhól
sárt er að kanna valinn.

Allt er laugað litum blóðs
loftið, jörð og hafið
ærið nóg er efni ljóðs
þó ekki djúpt sé grafið.

Sé ég yst við sjónarhring
sífellt rökkva tekur
af því synd og svívirðing
sól á flótta rekur.

Sé ég bitran byssusting
banasárin skapa
allt í voðavitfirring
vonarstjörnur hrapa.

Sé ég undra vítisvél
vængjum þöndum bifa
kasta sprengjum, kvelja í hel
kúga þá sem lifa.

Sé ég hjarta harðstjórans
af hryðjuverkum státa
sé ég undan svipum hans
saklaus börnin gráta.

Sé ég þá sem vildu vel
veikum líkna og græða
einnig þola heift og hel
hjartasárin blæða.

Sé ég þá sem hugsjón hæst
hafði tengt sem bræður
missa tök og markið glæst
myrkravaldið ræður.

Hryggur því minn hugur spyr
hjartað efinn þvingar:
Eru þetta ávextir
allrar siðmenningar?

Hví er dulin kærleikssól?
Hvar er ljóssins kraftur?
Hvenær eiga að koma jól?
Hvenær birtir aftur?

Lof sé Guði, geisli skín
gegnum dauðans mistur
friðþægingarfórnin þín
frelsarinn Jesús Kristur.

Hrópar á þig hugur minn
herrann máttarríki
hasta þú á hergnýinn
svo heiftaröldur víki.

Lát því, drottinn dýrðarhár
dreifast myrkrið svarta
gefðu öllum gleðilegt ár
geisla vonarbjarta.