Nágranni minn og ég

„Naumast á nokkur maður
nágranna eins og ég.
Við eigum í stöðugum erjum
ástæðan fávísleg.

Ég hygg ei að hvaðan hann kemur
né hvert á burtu hann fer
en það er hans aðaliðja
að ögra og skaprauna mér.

Ég lifi eins og lög fyrir mæla
látlaust og borga minn skatt.
En á ekki bót fyrir bossann. –
Það er bölvað – en alveg satt.

Skútuna mína ég missti,
margur drukknaði þar.
Ekkjurnar ákaft grétu
– af öllu minn harmur bar.

Ég fékk með fyrirtaksverði
fjögurra íbúða hús.
Ég leigði það leiðindapakki
– leigan var hungurlús.“

„Ljúgðu ekki!“ nágranninn nöldrar,
„naumast það borgar sig.
Þú veist þér er illa við alla
og öllum í nöp við þig.

Bátnum sökktir þú sjálfur,
– síngirnin verkinu réð. –
Svo kveiktirðu í húsinu að kveldi,
en klófestir tryggingaféð.“

„Hættu! – Ég hlusta ekki á þig
horngrýtis fanturinn þinn!
Hann sannar þó drengskap og dugnað
Dannebrogs-krossinn minn!

Hræðist ég nágrannans nöldur?
Nei, mín samviska er góð. –
Þó kasta ég nokkrum krónum
í kirkjubyggingarsjóð.

Ekki er það samt af ótta
við alheimsmeistarann.
Því – hvernig má Drottinn dæma
Dannebrogskrossaðan mann.“