Vegamenn

Vegamenn eru vanir striti.
Vanir mokstri með skóflu í hönd.
Orka þeirra og elja leggur
akstursbrautir um torfær lönd.

Vegamenn eru vanir ýmsu.
Vegamenn eru kátir oft.
– Útsýn brosir á allar hliðar.
Yfir hvelfist hið bláa loft.

Höggva, stinga og hlaða kanta,
hökum sveifla og berja grjót.
Dagur líður. – en draumur bíður,
draumur þeirra um stefnumót.

Glæru flöskurnar geyma ylinn.
Gullnu veigarnar kjósa þeir.
– Syngja reifir í sæluvímu
söng um gleði, sem aldrei deyr.

Kvöldi fegnir í hvítum tjöldum
kveikja á prímus og sjóða graut.
Hátta síðan í harðar rekkjur.
Hníga þreyttir í svefnsins skaut.

Bílar koma og bílar fara.
Brautir lagðar og slitna senn.
– En að vegunum einatt starfa
ungir lífsglaðir vegamenn.