Knúið á dyr Flosa

Húnaþing horfði mót
harðindakafla.
Flóinn, sem hafði hót
hjálpað með afla,
brást, hvorki bærði þá
brim eða gjálfur,
íshella ein að sjá,
ekki hann sjálfur.

Bangsi í byggðir sér
bregður af jökum
loks, þegar ekkert er
eftir af jökum.
Hvesst var nú atgeirs egg,
áður hinn rammi
beinfrosinn bæjarvegg
bryti með hrammi.

Bóndi til gjafa gekk
greiður í spori,
kumblið á heyi hékk
– hallaði að vori. –
Þetta var þá að sjá
þar innan veggja:
Birna á beði lá,
búin að leggja.

Heystál, er hríð er á,
húnunum skýlir,
birnan í bæli hjá
börnunum hvílir.
Konan þeim kýrnyt ber,
kostur sá nægur,
gestrisnis greiði er,
gerður hvert dægur.

Lónað var löndum frá,
ljómaði Harpa,
útselur eftir lá
einn þar í varpa.
Birna þann brimil vann,
braut hafði snúið,
fjárbónda fenginn þann
færði í búið.