Dís næturinnnar

Þú vitjar mín enn á hvítum hesti
að húmsins borgum
og berð í fangi þér dýrust djásn
af dagsins torgum.

Þau fólust mér löngum sem fánýtt glingur
á förnum vegi,
en loga við barm þér, sem lýsigull
frá liðnum degi.

Jódynur þinn er af þúsund strengjum
og þögnin hljómar.
Það sindrar af hófum þíns hvíta fáks
og húmið ljómar.

Og nóttin klæðir sig nýrri skikkju
í návist þinni,
sem dagurinn aldrei eignast gat
af auðlegð sinni.

Er rökkrið sveipaði rauðum tjöldum
að ranni mínum,
þú gafst mér eld hins ófædda ljóðs
í augum þínum.