Mamma mín

Ég man þig – elsku mamma
ég man þig alla tíð.
Við þraut svo þunga og ramma
þú þögul háðir stríð.

Sem hetja í kvöl og kvíða
þú krýnd varst sigri þeim
sem á sér veröld víða
og vænni en þennan heim.

En þín ég sífellt sakna
uns svefninn lokar brá.
Og hjá þér vil ég vakna
í veröld Drottins þá.

Því jarðlífs skeiðið skamma
er skjótt á enda hér.
Og alltaf á ég, mamma,
minn einkavin í þér.

Ég veit það verður gaman,
það verður heilög stund,
að sitja aftur saman
sem sátum við í Grund.

Þá gróa sorgarsárin
og söknuðurinn flýr.
Þá þorna tregatárin,
og tindrar dagur nýr.

Þá ljómar Drottins dagur
með dýrð og helgan frið,
svo tær og töfrafagur
um tveggja heima svið.

Þá hverfur raunin ramma
sem risti hold og blóð,
þá geng ég með þér mamma,
um morgunbjarta slóð.
Þá geng ég með þér mamma,
um morgunbjarta slóð.