Tinnuríma

Fyrsta ríma – Ferskeytt, hringhent
Leiða hindrar klárt og kvitt,
kvæði að mynda er gaman,
helst er yndi einatt mitt
orð að binda saman.

Vilji andinn ögn mig hrjá
eða vanda stundir
ljóðagandinn legg ég á
læt hann flandra um grundir.

Hans til reikar hugurinn
helst er keik við strita
að vippa meiki vítt um kinn,
varir bleikar lita.

Alls er flekklaus elskhuginn,
augna ´ans þekkur ljómi,
þráan slekkur þorsta minn
þýður rekka sómi.
– – –

Þráð ég spinn úr þeli máls,
þræði, tvinna, laga,
ljóð mín kynni, létt og frjáls,
lítt þá vinnu klaga.

Orð úr þvögu allmörg tek,
úr þeim hög ég flétta,
eina sögu saman rek,
set í bögu netta.

Væna blokk ég vel mér nú,
vísnaflokk að smíða
rímu um þokkafulla frú
fagra og lokkasíða.

Gefið hljóð og hlýðið á
hlaupa ljóð af tungu
senn í óði segi frá
svölu fljóði ungu.

Vindur keim af vori bar,
vart hún gleymist stundin
blaut í heim er borin var,
bjarta seimagrundin.

Sporlétt hnáta spræk og kát,
spaugi og hlátri unni,
lipur táta laus við fát,
lítið gráta kunni.

Næst má kynna nafn er hlaut
nefnd var Tinna hrundin
gáfna sinna og galsa naut
glöð og stinn var lundin.

Óx úr grasi ekki, treg
oft að masa og sprella
tign í fasi, tíguleg
tággrönn hasagella.
– – –

Dvínar skíma, daprast puð
dofnar víma og pressa
úti er tími, urið stuð.
endum rímu þessa.
Önnur ríma – Afhending

Rangt og bæði og ræfilslegt á rassi að sitja,
áfram rímu enn skal flytja.

Þó er áður þarft að hringja í þrjótinn Frímann,
en hann svarar ekki í símann.

Vont finnst mér að vita ekki um vin minn þekka,
skyldi hann vera að dufla og drekka?
– – –

Enn skal víkja ítarlega að ungfrú Tinnu
þeirri fögru og þekku kvinnu.

Ekki hneigðist ungfrúin til allra starfa,
raun var henni að reyta arfa.

Ljúfan þessi löt var bæði að læra og vinna
ýmsu hafði öðru að sinna.
20 Gjörn var á að gleyma sér og gata og skrópa,
einatt var hún úti að dópa.

Mikið til sú maddam hætti að mæta í skóla
þá kynntist hún Þresti Óla.

Kærleiksrík þau keluðu og kúrðu saman,
báðum fannst það býsna gaman.

Ástin þó að ylli báðum unaðssvíma,
lifði hún ekki í langan tíma.

Innan tíðar urðu hennar ástmenn fleiri,
þeirra á meðal þrællinn Geiri.

Geiri var sem gerður væri úr grautarméli,
hann var mesti drulludeli.

Þegar Tinna þótti fara að þykkna framan,
aulinn strauk frá öllu saman.

Þó var alveg þarflaust yfir þessu að svitna,
blómrósin var bara að fitna.

Lítið skal nú ljóðaþráður lengur spunninn,
enda til að ríman runnin.

Þegar seinna þörf ég hef og þolinmæði,
áfram sögu ólöt þræði.
Þriðja ríma – Ferskeytt

Ekki svikul af mér dreg,
ötul sinni vinnu,
sífellt nýjar sögur ég
segja þarf af Tinnu.

Skýrslu um þessa skörungsgná
skal ég ykkur færa,
áður þó ég mæra má
möginn ástarkæra.

Mjúklega á margan veg
má ég við hann dúlla,
hugfanginn í húmi ég
horfi á kappann lúlla.

Nærveru hans njóta kann,
náð er mér að hljóta.
Feykilega finnst hann
fagurlega hrjóta.
Óskráðar 3.-4. ríma auk eftirmála