Jón Lárusson í Hlíð

Frænda góðan felldi að jörð
feigðin hljóð í starfi.
Bændaþjóðin heimskjör hörð
hlaut að móður arfi.

Leið var þröng að afla auðs
undir ströngu banni.
Synjaði öngum yls né brauðs
útigöngu-manni.

Hinstu lóðarleigu galt,
létti sjóð til barna.
Moldin hljóða erfir allt,
endar slóðin farna.

Jóni dalalífið lét,
léttum mal þó skili.
Mörg eru smalans farin fet
fram hjá Valagili.

Hélt á Fróni fé að beit,
fann við tjóni bætur.
Átti í Jóni íslensk sveit
alda grónar rætur.

Hressti geðið hjástaðan,
hýsti féð á vöku.
Innri gleði af því fann,
– og að kveða stöku.

Bóndinn frómi á freðnum skóm
fyllti róminn háa.
Báru hljómar enduróm
út í tómið bláa.

Hugþekk sjón var hjörðin fríð,
hennar þjónar deyja.
Burtu er Jón úr Brattahlíð,
bergmáls tónar þegja.

Eftir lifað æviskeið
æðra svifi er borin,
fellur drif á fjármanns leið,
– fennir yfir sporin.