Veislan í Hólabæ

Í Hólabæ er sumblið sett,
svigna af vistum borðin öll.
Sveitakarlar þjóra þétt, –
þekkja engin veisluspjöll.

Bóndinn einn er orðafár,
orðinn löngu hærugrár,
– þekkir lífsins sviða og sár.

Enginn skeytir hót um hann, –
hann, sem veitir, gleymdur er –
konan honum einum ann,
á sér þögla samúð ber.

Hrynja eins og högl um brár
húsfreyjunnar björtu tár.
Bóndinn einn er fölur, fár . . .

Dunar skáli af drykkjusöng,
daglangt veislan standa skal.
Nóttin verður nógu löng
og næðissöm í Heljardal. –

Í Hólabæ býr harmur sár,
húsfreyjan með grátnar brár:
Bóndinn – hann er bleikur nár.