Ferðalangur

Nú skal leggja leið til dala,
langt frá borgunum,
varpa frá sér angri og ergi
– öllum sorgunum.
Einhver hulin dulmögn draga
– dals og fjalls – úr borgarglaum.
Er sem hrökkvi eg upp af svefni
eftir langan draum.

Fararskál eg teyga, treð svo
tappa í flöskuna,
sting henni ásamt aleigunni
ofan í töskuna.
Sumargrænar sveitir bíða,
svo eg flýti mér af stað.
Gestgjafann eg gleymi að kveðja,
– getur nokkur láð mér það?

Aldrei mun eg för svo fræga
fara um sveitirnar.
Vil eg aldrei, aldrei koma
aftur í leitirnar.
– Hlæ eg dátt að hugsun minni
hvert sinn, er hún stöðvast hjá
atburðum og afreksverkum
æskudögum frá.

Sumir kvarta sáran undan
sveitakörlunum.
Ekki kvíði eg ævi minni
uppi í fjöllunum.
Þó að skruggu-skúrir hrelli
og skórnir hafi uppreisn gert,
mun eg hitta í hverju koti
kvenfólk – það er mest um vert.

Fái eg daglangt dvalarleyfi
á dalakarlsins bæ,
geng eg milli góðbúanna,
gaspra og skellihlæ.
Kitla bústna bóndadóttur, –
breyti mér í heimagang.
– Hvílík ærsl, sem geta gripið
grandvarasta ferðalang.

Að morgni þakkar gestur greiða
og góða kynningu.
– En fáir tóra trúi eg lengi
á tómri minningu,
(og hafi stelpan hendurnar
um háls mér eins og blómsveig lagt,
er það engin undantekning
okkar á milli sagt).

Þannig er að yfirgefa
ys og borgarglaum, –
vakna ungur öðru sinni
eftir langan draum, –
kasta tötrum hversdagsleikans, –
hverfa út í sveitirnar.
. . . Eg vil aldrei, aldrei koma
aftur í leitirnar.