Svartur skógur

Við fótmál hvert, sem eg um göng þín geng,
mér gín á móti, skógur, uggvæn spá
um örlög þín svo grimm og geigvænleg.
Hver setti á fiðlu þína stakan streng?
Hver strauk með kaldri hendi um þína brá
og lauf þitt bar á allra veðra veg?

Ó, manstu sindurglit og glóðafok
um greinahvolfið? – Ljómann manstu þó,
sem pell og lýsigull um lind og ós.
Hví beið þín, veslings skógur, regn og rok,
sem runna þínum kræklihendur bjó,
og breytti í heljarblómstur hverri rós?

Hér hafa stormar nætt um bjarkarbörk
og blómskrúð liðins sumars regni gnúð.
Hér minnir allt á útför vinar manns:
Við hvíta fönn og svarta sviðamörk
ber sortulyngsins eilífgræna skrúð,
sem dánarkrans á kistuloki hans.

Við stundargrið og skamma sólarsýn
og svipulleika hef eg áður kynnst,
hann einn mér fylgdi, einn mig aldrei sveik.
Mín örlög, skógur, eru örlög þín:
því eitt sinn hverfur, þegar varir minnst,
mitt hinsta ljóð í haustsins eyðileik.

Eg hefi nokkur sólrík sumur átt.
Mín sorg, mín þrá var lýst í stundarbann,
og draumaheiðið beið mín stjörnublátt.
Lát, svarti skógur, söng þinn hljóma dátt
um sumardrauminn okkar, kveddu hann. –
Ó, hvaða draum? þú hvísla undurlágt.