Brúðkaupsvísur

Hann leit ei við stúlkum; hann lifnaði ei hót
þó að ljóshærð og brosfögur mey
í alvöru og gamni´ honum gæfi undir fót
því um giftingar kæri´hann sig ei.
Hann Björn - hann gekk sína beinu leið
með breiðu herðunum klauf hann
stormviðri lífsins sem stjórsjói skeið
en - stúlkurnar kölluðu hann daufan.
Með ástamálin gekk ósköp tregt
því ágæta máli hann sýndi vörn
og allflestar héldu þær ómögulegt
að yfirvinna þann björn.
En þegar við héldum hann hættunni úr
og hreint ekki sigrandi meir
þá kemur sú fregn - eins og skrugguskúr
úr skafheiðu lofti - Herra minn trúr!
Björninn er unnin Amors af sigrandi geir.

Á þjóðtrúnni veit eg þeirri skil
að þoli sá íslenskan byl
og varla í frosti verði til
sem vermist af bjarnaryl.
Og því er ei hætt við, að þessi ást

þrjóti ellegar deyi
eg hefi´ ekki þekkt þann björn sem að brást
og býst við að þekkja hann eigi.