Lóan

Lóan klýfur loftið blátt
leið að marki háu,
meðan valda veikum mátt
vængirnir hennar smáu.

Hún er fyrst af fuglum þeim,
sem fagna nýju vori,
hvenær sem hún kemur heim
kvik og létt í spori.

Geymdu lengi, gullið mitt,
glaða’ og snjalla róminn,
syngdu litla ljóðið þitt,
lóan mín, við blómin.

Hljóðin dóu hjarta kær,
hörpu sló hún snjalla,
kvaddi lóan litla’ í gær,
leiti, móa’ og hjalla.