Bragur um Þórberg

Ár vas alda
þá es árar gullu.
Þá var Þórbergur
Þórðarsonur
fæddur í heiminn
– fráneygur, hraustur
hljóðandi sífellt
svo heimur skekktist.

Komu þá haukar
kettir og rottur
hrafnar og hanar
hundar og mávar
uglur og ernir
– því öll dýr vildu
hylla sinn herra
og hæstan drottinn.

Settust við vöggu hans
og vörð þar héldu
geltu og mjálmuðu
og gnístu tönnum
krunkuðu, göluðu
hvíuðu og hrinu
svo einskis manns
hann orð mátti heyra.

Hann nam hrafnamál
og hver þau fræði
er hrafnar áður
Óðni færðu.
Varð hann í vöggu
vitrari þegar
en aðrir allir
sem uppi voru.

Arnfleygum anda
allar götur
færar fundust
þó farið hefði
ennþá eigi
einu feti
utar en rúmstokkur
ömmu hans náði.

Óx honum aldur
óx honum viska
óx ásmegin
óx hugprýði.
Gjafir guðs
góðra manna
hunda og katta
hafði hann þegið.

Safnaðist saman
í sálardjúpi
andans auðlegð
frá öllum löndum.
Spakari Salómon
sagður var ´ann
áður er æsku
átti að baki.

Í eðli hans öllu
var ærin traffík
í lífi hans logi
og lyfting mikil.
Sá var Cicero
sagður meiri
þá mestu við menn
mælsku hann þreytti.

Drjúgum um daga
sem Díógenes
gekk hann um götur
og gætti manna.
Með andans augum
óðar las hann
hug og hjarta
í hverjum manni.

Hildarleik harðan
háði hann margan
við Hjörleifsson
Húnvetning nokkurn
hraðlyginn mann
og harðfylginn.
Bar Þórbergur
úr býtum sigur.

Mál er það manna
að málfræðingur
muni hann mestur
fyr mold ofan.
Með Finn hinn fróða
fer hann í vösum
og Rasmus Rask
rekur í kútinn.

Hæstur sé heiður
og hósíanna
Þórbergi þeim
er þekkja allir!
Dásemd og dýrð,
sem drottni sæmir
rigni yfir
hans rauða skalla.