Engjaljóð

1. Á himni glóa gullin ský
og golan andar mild og hlý.
Hér angar jörðin ung á ný,
því enn hefur vorið fengið
að kynda í dalnum sólskinsseið
og sumarklæða engið.
2. Um smáragrund og grasahlíð
er gengið létt um sumartíð
og raulað blíðurómi.
Um allt, sem fyrir augu ber,
og allt, sem vorið sýnir mér,
leikur dularljómi.
Drottinn, hvílík dvergasmíð,
dögg á hverju blómi!
3. Hér vildi eg feginn falla
í faðminn smáravalla,
því vorið hefur verið hér
svo vingjarnlegt við alla   MEIRA ↲

1. Á himni glóa gullin ský
og golan andar mild og hlý.
Hér angar jörðin ung á ný,
því enn hefur vorið fengið
að kynda í dalnum sólskinsseið
og sumarklæða engið.
2. Um smáragrund og grasahlíð
er gengið létt um sumartíð
og raulað blíðurómi.
Um allt, sem fyrir augu ber,
og allt, sem vorið sýnir mér,
leikur dularljómi.
Drottinn, hvílík dvergasmíð,
dögg á hverju blómi!
3. Hér vildi eg feginn falla
í faðminn smáravalla,
því vorið hefur verið hér
svo vingjarnlegt við alla –
sveipað allt í sumarlín,
og sóað á allar lundir
engjarósum, eyrarrósum
út og suður um grundir. –
Og jörðin blessar börnin sín
og býður þeim góðar stundir.
4. Með gleði og harm í hjarta
eg held um engið bjarta. –
Eg hef raunar ekki
undan neinu að kvarta,
þótt ómi öðru sinni
í undirvitund minni
sorgglöð söngvaþrá
sumardaginn langan:
Kom, bernsku brúður mín,
með blómin þín
og æskuglit og angan.
Ó, má ég kyssa munninn þinn,
má ég klappa á vangann?
5. Hér þekki ég allt og ekki neitt.
Mín augu stara vökuþreytt,
því hér er engu og öllu breytt
með undarlegum hætti.
Nú kveður áin annan brag –
ó, eflaust er það gamalt lag,
sem vel eg muna mætti
og minni æsku þakka. –
Ó, gatan, sem ég geng í dag,
er gróin upp á bakka.
6. Hér undi eg áður fyrri
og ekki síst á vorin.
Mér var á vornótt kyrri
sem vindblæ létt um sporin.
Og oft var glatt í geði,
hér gat eg vængi fengið.
– Ó, grónu engjagötur,
göngu mína lengið.
Þið takið allar enda senn,
sem æska mín og gleði – –
Eg vildi eg gæti grátið enn,
og grúft mig niðrí engið.
   ↑ MINNA