Á Borgarvirki

Meðan alda elfan streymir
ótal myndir sagan geymir.
Þó er margt, sem þjóðin gleymir,
en þarf að muna vel.
Eitt er það, að eining byggir
örugg vígi – og sigur tryggir.
Sundrung fyrir sólu skyggir,
– sveltir menn í hel.

Einn þó vilji vígi hlaða
virkissteinum saman raða,
til að verja vömm og skaða
varnarlausa þjóð,
umsátin er óðar hafin,
undirstaðan sundur grafin,
framtakshöndin fjötrum vafin,
fórn á brennuglóð.

Hættum slíkum Heiðarvígum,
heillasporin fleiri stígum,
óhelgir svo ei vér hnígum
ofan í heljarsvað.
Verum allir Íslands synir
ættjarðar og friðar vinir,
vökumenn og varnarhlynir,
vá er stefnir að.

Hönd til sátta í hendi réttum,
höldum grið í öllum stéttum,
sigurkransinn svo vér fléttum
sjálfir vorri þjóð.
Öflug virkin engin nægja,
illir menn ef spilla og rægja,
refsinornir hæst þá hlæja,
hrópa á dauðablóð.

Mörsiðrinu margir fleygja
meðan hinir svöngu deyja.
Er það ekki, ef satt skal segja,
svik og dulklætt rán?
Óhófsbruðl, sem enginn nýtur,
æðstu siðareglur brýtur.
Örbirgð leiða af því hlýtur,
eymd og þjóðarsmán.

Hlöðum upp í hættuskörðin,
höldum trúir frelsisvörðinn.
Manndóm heimtar móðurjörðin
mest er reynir á.
Hagnýt störf að hugsa og vinna,
heill úr hverjum toga að spinna,
bætur þungu böli að finna
býður skyldan þá.

Til þess góður guð oss styrki,
að geta hlaðið örugg virki
menningar, sem ávallt yrki
Íslands helgireit.
Ekki varinn urðargrjóti
eða beittu heljarspjóti.
En fullveldis og friðar njóti
í frjálsri þroskaleit.

Styðjum það með hönd og huga,
heilsa og kraftar meðan duga,
að aldrei þrífist eiturfluga
í þeim gróðurreit.
Þá mun gnægð í höll og hreysi,
hlýtt og bjart, þótt stormar geisi,
enginn þjáist af iðjuleysi.
Efnum göfug heit!