Íslenska þjóðin

Mér finnst ekki sanngjarnt
er hugsa til forfeðra minna
sú mynd sem þeir ófu
og guðirnir létu þá vinna.
Við þrældóm og fátækt
við frosthörkur, eldgos og ísa
en báru samt kveikju þess elds
sem að senn mun nú lýsa.

En undirtónn alls var þó
trúin sem byggð var á bjargi
og baráttuviljinn
sem kiknaði ei undir fargi.
Þrekið og manndómur
þekkingarþorstinn og vitið
elska til landsins og hafsins
og hvert sem var litið.

Og upp reis ný þjóð
sem hristi af sér hlekki og fjötra.
Úr myrkviðum aldanna birtist,
hún klæddist ei lengur í tötra.
Ef andagift, fresli og manndómsins
þroska hún velur
í blindni og fáfræði þess sem að var
hún ei dvelur.

Og nú ber að lyfta því merki
er hin nýja þjóð reisti
og áfram við stefnum
og veljum því dugnað og hreysti.
Hið unga fólk landsins
ég vona að beri þá giftu,
að vernda og styðja þá reisn
sem feðurnir lyftu.

Nú hvarvetna blasa við
framfarir, þekking og dugur
og fólkið er frjálslegt,
því fylgir bræðralagshugur.
Ef viljinn er sterkur
að vernda hið unga og smá
og efla þess styrk, til að
hefja það upp til hins háa.

Ísland, ég vona
að veitist þér frami og frelsi
á komandi árum
og settu ei börn þín í helsi.
Sú þróttmikla þjóð
sem fæðist og nú er að rísa,
hún megni með trúmennsku,
kærleik og bróðurhug þjóðum að lýsa.

Nú reistu upp merki þitt Ísland
lát fánana blakta.
Með eldsmerkið, kærleikans krossi,
með jökla og fanntinda þakta,
með fresisins bláma
sem himinn og haf munu skarta
og eigðu í framtíð
þér hamingju ríka og bjarta.