Sveitin mín

Hátt upp á sjónarhól sat ég,
sá yfir dalinn minn fríða.
Æskan svo indæl og blíð
upp hjá mér rifjaðist þá. -
Þegar ég bljúgur sem barn
byggði mér hús undir steini,
átti ég glæsileg gull,
geymdi þau vandlega þar.

Mest hafði´eg mætur á leggjum,
að mála þá græna og bláa,
bandspotta batt ég um þá,
bólu í endann ég rak.
Það voru fjörugir fákar
og folöld hjá mæðrunum sínum,
kindurnar kroppuðu´ á beit
kýrnar í hagann ég rak. -

Nú eru gullin mín glötuð
og húsin öll hrunin til grunna,
Svarfaðardalur er samt
sólfagur eins og hann var.
Þar skal ég vinna mín verk,
vaka´ yfir dýrum og húsum.
Þar skulu leikföng míns lífs
líta sinn upprisudag.

Vallgróna svarfdælska sveit
signi þig Drottinn og blessi.
Hér vil ég bera mín bein
berskustöðvunum á.