Hafmey

Ég lék mér í brimsins öldum
á brjóstum mér hafið hló.
Hár mitt var sítt
og bylgjaðist mjúkt.

Í fjörunni lágum við
og létum sólina verma
saltstorkinn líkamann.

Litlir brúnir kroppar
tipluðu á steinum
innan um skeljabrot og þang.

Þú horfðir í sægræn augu mín
og sást hina týndu paradís
speglast í þeim,

þar sem aldintré og pálmar
vögguðu mjúklega
í vermandi sól.

Í djúpinu, sagðir þú
sefur hún, sú paradís
sem við áttum.

Og augu þín leituðu
í þá átt
þar sem landið hvarf.