Dalurinn

Ó dalur, ó dalur svo grænn,
ó dalur svo fagur og vænn.
Með fjöllin svo há,
með fossa og á,
með freyðandi læki sem hoppa á tá
niður grundir og gil
og hve gott fannst mér þá
og gaman að vera til.

Mitt æskublóð ólgaði þar,
hve ástfanginn hugurinn var.
Þegar vornóttin hljóð
breiddi gulldaggarglóð
um grænkandi flosið og jökullinn stóð
eins og demantur skær
og hve deginum góð
tók hver dalrós sem brosandi mær.

Svo liðu ár eftir ár
við annríki, gleði og tár.
Sérhvern fagnaðarfund
einnig friðsælan blund
í faðmi þér átti við hól eða grund.
Og mitt daglega brauð,
hverja dýrðlega stund,
gafstu dásemdir, fátækt og auð.

Ó dalur, ó dalur svo grænn,
ó dalur svo fagur og vænn.
Þegar brestur mitt fjör,
þegar brotnar minn hjör,
þegar blundurinn kemur og hallast mín skör.
Ég hef uppgert mín skil,
láttu yfir mitt hrör,
vaxa grasið þitt grænt, það ég vil.