Við vöggu dóttur minnar

Nú færist logn yfir ljósa brá,
lóan er sofin í grænum mó.
En höndin litla á lipurtá
er liðin útaf í sælli ró.

Og brekkan er döggvuð sem brosti í dag,
með bjart sóley og lipurtá.
En himinn bergmálar hörpulag
sem hljómaði litlum vörum frá.

Nú svífur þú létt inn á sumarlönd
í sælum draumi um hljóða nótt.
Og Guð hefur lagt sína ljúfu hönd
á lítinn vanga, þú sefur rótt.