Hrunið

Hvern af öðrum bar hann bikar
bjartra nautna sér að vör -
drakk þá út í djúpum teygum
djarft í lífsins skemmtiför. -
En dauðinn b e i ð við dyrastaf.

Viljamagn sitt missti andinn.
Myrkvaðist óðum lífsins för.
En hann bar í blindri gleði
bikar nautna sér að vör.
En dauðinn g l o t t i við dyrastaf.

Þroski hans í kör var kropinn.
Kulnuð hjartans glöðu bál. -
Nógur tími er enn að iðrast,
eiturdrefjum kasta af sál.
En dauðinn h l ó við dyrastaf.

Eina nótt skal ennþá kafa
ofan í lífsins gleðihaf. -
Meðan sál á mjúkum beði
myrkranautna væran svaf
dauðinn o p n u m dyrum svifti.

Bíð, uns fæ eg aftur unnið
alt mitt lífsafl, von og trú,
yfir hjartans auðu tómin
upp til himna slegið brú.
En dauðinn hendi drap á brjóstið.