Sólskin

Man eg þá stund,
þegar meyjuna fyrst eg sá:
sólin var að hefjast
úr hafinu blá.
Grösunum hrundu
gleðitár af brá.

Eg var sem náttúran
næturdimm og köld.
En svo kom hún með lífið
og ljósin þúsundföld.

Hvert fræ mitt varð blómstur,
er brosti henni mót.
Lífdöggum stráði hún
um legg þeirra og rót.

Drukku þau og drukku
djúpan svalateig.
- Aldrei hefur fundist
önnur dýrri veig.

- Hátt yfir líf mitt
hófst hún þessi sól.
Aldrei skrugguleiftur
né ský hana fól.

Sit eg í þeim ljóma
langan gleðidag. -
Ekki er ennþá komið
undir sólarlag.