Sjómannadrápa

Sjómenn! Hlýðið ykkar óði.
Eg vil ljóða um farmenn hróður,
þann, er hylli hrannasyni,
hljómi lengi í sjómannsstrengjum.
- Æsku minni voruð þið vaskir,
víkingssnjallir kappar allir.
Vöxnum manni eruð þið ennþá
ylur í blóð og hugarglóðir.

-Sé eg ykkur sigla snekkjum
suður og norður. Hriktir í borðum.
Byljir æða, boðar freyða,
brýtur hrönn á þreyttum mönnum.
Skuggahettu skýtur nóttin
skipið yfir í hvössu drifi.
- Enginn víkur, enginn hikar,
enginn hræðist stormabræði.

Sé eg þrútna haf og hefjast,
hrynda gnoð á fleygiboða.
Siglur brotna, seglin rifna,
særok þýtur um voðir hvítar.
- Enginn bliknar brjóst þó vökni,
boði hrannir feigðarvoða.
Örugg grip á öllum reipum,
ekkert fát né kvíðagrátur.

- Sé eg aðra á svæfli og fjöðrum
sofa heita í letidofa.
Hljótt er í stofu, hlýtt í rúmi.
Hlymur enginn báruglymur.
Þeim er rótt. Í ríki drauma
reika þeir um og glaðir leika
meðan skipi í skelfihrapi
skolar hrönn og vöskum mönnum. -

- Hafið elur hreystisálir,
herðir lund á reynslustundum.
Hrönnin lyftir hugans krafti,
hækkar sjón og vitkar flónin.
Lýsa bálin sjómannssálu,
sýður blóð af djúpum glóðum.
Hjarta hans á besta birtu:
brimin lyfta í sólskinshimin.

Árin líða og aldir fara
eina leið í sjóinn breiða:
tímans elfur áfram streymir,
ekkert bíður á faldi tíða.
Mál og stefnur missa þrifnað,
menninguna í styrjöld fennir,
- Þið eruð alltaf þjóðareldur,
þróttur og hlíf í voru lífi. -

- Sjómenn, hlýðið ykkar óði!
Elskið þið hafið ljóma vafið.
ógnum fyllt og boðabeltað,
byljatryllt með feigðarhyljum.
Beitið þið út í brimin hvítu
báti, er glymja stormahlátrar.
Haldið á lofti í hafsins veldi
hróðri vorrar ungu þjóðar.