Prologus

Hin fyrsta sjón er hafið breitt og blátt.
Það breiðir sig í kringum strönd og tanga
og lyftir þungum bylgjum himinhátt
og hristir björgin kalda vetrarnátt,
er löðurhrammar hrifsa í klett og dranga.
En næsta dag það hvílir bjarmablítt
og brosir upp til stranda, dult og nýtt.
En bárufingur strjúka um strandarvanga.

- Þeir rísa á legg og leita sævar til
og leik sinn hefja á söndum breiðra voga.
Þeir fá í blóðið seltu úr sævarhyl.
Þeim syngur æ í huga báruspil.
Af útþrá djúpri augu þeirra loga.
Þeir vaxa upp með ár í sinni hönd
og ýta einn bjartan sumardag frá strönd,
er sólin gyllir haf og himinboga.

Og þráin vex. Þeir helga hafi og gnoð
sinn hug, sitt líf og til þess starfa vígjast
að halda um stjórnvöl, hækka breiða voð,
þó hrikti í keip og braki í hverri stoð.
Þeir herða skap, þó hendur kunni að lýjast.
Með gáska í hug og glaðri trú á líf,
þeir guði fela hús sitt, barn og víf
og halda úr vör, þó himinn taki að skýjast.

Þeir stefna út. Í strengjum syngur blær.
Við stafna hvítar löðurbylgjur hækka.
Við sjómannsauga heilög sjónin hlær
hinn himinvíði, fagurblái sær.
En strandir hverfa og landsins tindar lækka.
- Þeir vita að feigð í dulu djúpi býr
og drottinn ræður, hver til hafnar snýr.
Svo hugsun leitar inn og orðin fækka.