Séra Kr. Eldjárn Þórarinsson

Hver slöngvar nú yfir breiða byggð
brandinum fagra, gleðinnar sigð,
er höggvi við rót allan hugsýkisgróður,
sem hímir og vill ekki brosa?
Hver varpar nú ljósgeislum lifandi gleði
um leikvelli hraustra, að sjúklingsins beði?
Hver kyndir hinn bjarta andans eld,
sem yljar í lífsins rosa?

Hér fæst ekki svar. Nú þrumir hún þögn,
svo þung og hljóð. Og hin miklu rögn,
hátt yfir treganum dulin drottna,
þó dyr séu á höll þeirra knúðar!
En eitt er þó víst, að eilífðardagur
á oss að ljóma, bjartur og fagur
og himinsins víða friðarfang
af flaki brotnani súðar.

Það var bjart um hann Eldjárn til ævikvölds.
Eldar hins mikla ljósahölds
neistuðu af honum út yfir lýðinn
og urpu´ á hann fagnaðarroða.
Er vit hans og fyndni vængina þandi,
vatt sér úr kör hver samferða andi
og hóf sig á gleðinnar heilaga væng
hátt yfir jarðlífsins boða.

Það tindraði ennþá af öldungsins brá
eldurinn heiti námsárum frá
er mannvæna sveinahópnum hleypti
í hamslausan ærslaloga.
Og enn gat hann vakið gleðina góðu,
grynnt og dýpkað hlátursins móðu.
Enn gat hann hafið og sigrandi sent
sól yfir hugarins voga.

En gleðin átti eigi alla hans sál.
Alvaran með sín hrópandi mál
sló af hans dýrstu, djúpúðgu strengjum
dýrðlega trúarhljóma.
Bjargfasta vissan, að vakandi faðir,
verndaði börn sín um aldaraðir,
við grafirnar skein af hans glæsta máli
í guðsmóðsins helgiljóma.