Í minningu Gunnlaugs Friðleifssonar

Ég sá hann í kirkjunni sitja hljóðan
með silfrað skeggið og hár,
breiðan um herðar, bjartan á svipinn,
á bránum glitruðu tár.
Hann hlýddi sem barn á sálmasönginn
og sál hans var ung og hlý.
Karlmennið, risinn rammi að afli,
reis upp til guðs - var barn á ný.

Ég sá hann í brimróti leggja að landi,
er löðrið ólgaði og svall.
Hann stóð við skutinn og haggaðist hvergi,
er hrönnin á axlir hans skall.
Hann leit með ró á bylgjubjörgin,
sem brotnandi steyptust að.
Svo setti hann bak undir súðir á fleyi
og svipti því upp - á tryggan stað.

Ég sá hann við bikarinn góðan og glaðan,
með gáskann í orði og brá.
Þá sló um hann birtu af innri eldi
og ungri og djarfri þrá.
Að þrýsta veröld að breiðu brjósti,
að blessa hvern mann, er hann sá
að hlekkja sorgina, sigra bölið
að sækja til ljóssins - myrkri frá.

Ég sá hann í smiðjunni. Eldrautt úr afli
ísarnið þungt hann dró.
Sindruðu neistar, söng í steðja,
er sjóðandi járnið hann sló.
Hann lúði það daglangt, sem leikur það væri,
það léku um hann glampar og skin.
Hann stóð þar sem ímynd íslenzkrar hreysti
með eldinn að þjóni - málminn að vin.

Til hinzta dagsins hann sótti sæinn,
sýslaði um lóðir og far,
lyfti tökum, sem tveir fengu ei haggað,
tegldi, hamraði og bar.
Karlmennskusvipurinn hvarf honum eigi,
kempan var aflviðatraust.
Nær áttræður kappinn árar lagði
í ævifleyið - og setti í naust.