Á hestbaki

Ó guð! - Hve þú ert góður
að gefa mér þennan dag.
- Nú hækkar minn hjartans óður
og hljómar mitt fegursta lag! -
Um víðar, gróandi grundir
Glæsir hleypi eg skeið
svo tindarnir taka undir
og titrar sléttan breið.

Til beggja hliða mér blasa
hin blámötluðu fjöll
með hillur hengisnasa,
er hýsa gömul tröll.
En sólin með ljósinu litar
hvert lauf og döggvað strá
og sál mína og hjarta hitar,
svo hrökkva mér neistar af brá.

- Sko - sléttuna gamli Glæsir!
- Nú gríp eg pelann minn.
Þú stappar í fold og fnæsir.
Mig fyllir eldhugur þinn.
- Nú bergi eg skál okkar beggja!
Blakkurinn - taktu nú sprett!
Nú erum við utan veggja
og umhverfið bjart og slétt.

Svona - Glæsir minn góður,
nú gerðir þú snildarsprett.
Og þó ertu ei þreyttur né móður.
Þú þandir þig vel og létt.
En um mínar æðar líður
þinn eldur, blakkurinn frár.
- og yfir oss vakir víður
vorhiminn fagurblár.

Já - stiltu nú fas þitt, fákur!
Eg finn, þú vilt nýjan sprett.
En eg er ei stelpa eða strákur,
er strýki þig jafnt og þétt.
- Eg elska þig fákurinn frækni,
með funann brennandi í sál
og ólmhugans áframsækni,
sem átt ekki rödd né mál.

- Ó guð! Hve þú ert góður
að gefa mér þennan dag!
Nú hækkar minn hjartans óður,
nú hljómar mitt fegursta lag!
- Á fjörugum fáki eg hleypi
um fjallanna dalverpi breið.
Á gleðinnar guðaveig dreypi
og gleymi sorgum og neyð.