Fagurt er England ...

Fagurt er England á fríðsumardegi,
farsælt og búsælt, ég neita því eigi.
Akrarnir grænir um hæðir og hálsa,
háviðir brydda þar læki og vegi.

Oft finnst mér sá sem að gaf öll þau gæði,
gleymt hafi eyjunni norður í flæði.
Afskipt hann hafi oss síðbornu sonu,
synjað að veita oss fæði og klæði.

En þá beinist hugur minn hærri á brautir.
Háfjöll með fannir og skriður og lautir
bera við himinsins blátærar lindir,
bjóða mér eign sína, gleði og þrautir.

Horfi ég djarft inn í hafbúans veldi,
horft er á móti mér jökli og eldi.
Glampar á ísa og glóir á tinda,
glittir í rautt undan snævarins feldi.

Þar er vor arfleifð í gapandi giljum,
gnæfandi hnjúkum og dimmbláum hyljum.
Þann fjársjóð sem geymir vor guðlega móðir,
getum vér fundið ef hug hennar skiljum.

Það er vor gæfa og það er vor vandi,
þrautin að skilja þann anda vor andi.
Sá, sem það auðnast, að eilífu verður
auðugur maður í gnægðanna landi.